Innerlijke herfst: de waarde van woede

Leren we als jonge meisjes niet allemaal om lief te glimlachen, mee te werken en social wenselijk gedrag te vertonen? Een gezonde relatie met woede is dus vaak iets wat we pas op latere leeftijd leren.

“Boosheid is iets wat omringt is met negativiteit. Iets wat we vaak zorgvuldig wegstoppen. Onvolwassen. Dat hoor je te kanaliseren. Jezelf in controle te houden. Toch?”

Innerlijke herfst - de waarde van woede

Gehurkt zit ik voor een vrouw en kijk haar in de ogen. Dag twee van de drie op het Womb Wisdom Retreat. Ze zit op handen en knieën en aan haar beiden zijden geven twee vrouwen, haar spaceholders, haar tegendruk.

De oefening is om in contact te komen met opgeslagen, onderdrukte woede. Boosheid is iets wat omringt is met negativiteit. Iets wat we vaak zorgvuldig wegstoppen.

Onvolwassen. Dat hoor je te kanaliseren. Jezelf in controle te houden. Toch?

Jarenlang ging ik elk mogelijk conflict uit de weg. De boel zo snel mogelijk gladpolijsten. Door te pleasen. Door in de rol van dader te stappen en 100x sorry zeggen.

Ik associeerde boosheid jarenlang met mijn vroegste herinneringen als kind. Mijn moeder kon op de meest onverwachte momenten uitvallen, met een felheid die me in een constante staat van waakzaamheid hield. Een staat van coping die me hielp te overleven, maar ik als volwassene maar moeilijk van me af kon schudden.

Jarenlang ging ik elk mogelijk conflict uit de weg. De boel zo snel mogelijk gladpolijsten. Door te pleasen. Door in de rol van dader te stappen en 100x sorry zeggen. Alles om de heftigheid, de felheid van rauw conflict niet te hoeven voelen.

*

Terug naar de sessie. Ze gromt. Duwt wat opzij. Ik zie haar struggle. Mag ik rauw zijn? Ongepolijst? En dat vol in het zicht van deze andere vrouwen? Is dat veilig?

Ik probeer mijn eigen energie met die van haar te sync’en en moedig haar aan.

‘Toe maar, we hebben je.

Ga maar.

Je bent veilig.

We gaan niet weg.’

Met die laatste zin breekt er iets in haar gepolijste laagje wat de boel nog bij elkaar probeert te houden. De brul is ditmaal niet gefaket en komt recht vanuit haar diepste buik. Met gloeiende ogen kijkt ze me aan terwijl ze mijn handen vastgrijpt.

Haar oerkreet gaat door mijn ziel. Er zit schoonheid in de manier waarop ze zich in deze rauwheid durft te tonen. Daar is moed voor nodig. Juist in het aanschouwd worden in die rauwheid, dáár gebeurd het: de heling. Rauwe woede ervaren én je veilig te voelen.

Daarmee krijgt woede haar waarde weer terug. Wat het in ons belichaamd. Een reminder waar we voor staan, wat belangrijk is.

Met het faciliteren van deze sessie kan er ook weer een stukje in mij helen. Zodat er een nieuwe overtuiging kan groeien. Ik ben krachtig. En ik ben veilig.

*Vrouw uit verhaal is niet zichtbaar op beeld.*